آنها زن زیبا را برنو می نامیدند ،
زن بلند قد را نیز برنو می گفتند .
مشخص نبود زن را بیشتر دوس داشتند یا برنو را
ولی هر مرد بدنبال دو برنو بود ، برنوئی بر دوش و برنوئی بر آغوش.
آرى! از پشت کوه آمده ام. چه میدانستم این ور
کوه باید براى ثروت، "حرام" خورد؟!
براى عشق "خیانت" کرد، براى خوب دیده شدن
دیگرى را بد نشان داد براى به "عرش" رسیدن
دیگرى را به فرش کشاند. وقتى هم که با
تمامِ سادگى "دلیلش"را میپرسم میگویند که از
پشت کوه آمده! ترجیح میدهم که، به پشت کوه
برگردم و تنها دغدغه ام سالم برگرداندنِ
گوسفندان از دست "گرگ"ها باشد. تا اینکه
این ور کوه باشم و گرگ...
به تو وابسته ام مانند سربازی به سربندش
تو معروفی به دل بردن ، مونالیزا به لبخندش
به تو تقدیم کردم از همان اول ، دلت را زد
بهار شعرهایم را بپرس تز آرزومندش
تو تا وقتی مرا سر بار می بینی ؟ نمی بینی
درخت میوه را سرشار خواهد مرد پیوندش
هنر ، راه آمدن با مردمان دست و پا گیر است
همیشه کفش ، تقدیرش گره خوردست با بندش
چه حالی داشتم با رفتنت ؟ سر بسته می گویم
شبیه حال مردی لحظه ی اعدام فرزندش
برمزارم گریه کن اشکت مرا جان میدهد
ناله هایت بوی عشق و بوی باران میدهد
دست بر قبرم بکش تا حس کنی مرگ مرا
دست هایت دردهایم را تسلا میدهد
با من درمانده و شیدا سخن را تازه کن
حرف هایت طعم شیرین بهاران میدهد
وقت رفتن لحظه ای برگرد قبرم را ببین
این نگاه اخرت امید ماندن میدهد
رفتی و چشمم به دنبال قدم هایت گریست
زخم های مرده ام را رفتنت جان میدهد
نیست از من قدرت بوسیدن چشمان تو
باد میبوسد به جایم قلب ایمان میدهد
بسکه مستم ،، راه را گم کرده ام
آسمان را ،،،،،،، ماه را گم کرده ام
مرهم دردم بجز میخوانه نیست
لطف ساقی،،،،،،،آه را گم کرده ام
دورم از کنعان چنان یوسف،،ولی
راه مصر و ،،،،،چاه را گم کرده ام
گریه های هر شبم ،، گوید که من
خندهٔ ،،،،،،، گه گاه را گم کرده ام
آنقدر بیزار از این،،،، عمرم کنون
قبله و ،،،،،،،( اللّه ) را گم کرده ام
دورم از جمع و شلوغی ،،حق بده
گر گدا و ،،،،،،،، شاه را گم کرده ام
کار مردم حیله و مکر است و،، من
این میان ،،،،،، روباه را گم کرده ام
وقت مرگم تازه میفهمم ،، که حیف
فرصتی ،،،،،،،، کوتاه را گم کرده ام
