زلف آن است که بى شانه دل از جا ببرد
نه که از , ماشطه هم زحمت بى جا ببرد
من به نقش تو گر از جا بروم خود رفتم
شرط آن است که نقش توام از جا ببرد !
دل که شیداى خدایى است قرارش همه اوست
غم که باشد که قـرار از دل شیدا ببرد
رنج ها مى برم از دست قلم موىِ خیال
به امیدى که دلى گنج تماشا ببرد
گر تمنّا کنم از دوست همانا خواهم :
همتى کز دل من ننگ تمنا ببرد
باغبان آنچه گل اندوخته بود از سر سال
مى رسد باد خزان تا همه یک جا ببرد
اجل آن نیست که از فتنه فراموش کند
گرت امروز فروهشته که فردا ببرد
دزد را راه به گنجینۀ پنهانى نیست
او همه نقشه که نقدینۀ پیدا ببرد
مرغ جان سرمدى و سنگرى قاف بقاست
کى فنـا رَه بـــه سوى قلعۀ عنقا ببرد
لیک از آن دزد که ایمان برد ایمن نشوى
او قسم خورده که صد دل به یک ایما ببرد
کوه توحید شو از دولت ایمان و بهل
سیل شرک مدنیت همه دنیا ببرد
رخت من گو ببر از دخمۀ گل ها بیرون
کیست کو نام من از دفتر دل ها ببرد
کیف دنیا خم و خمخانه به نادانش ده
کان نه خمرى که خمار از سر دانا ببرد
بى صفا آنکه به پیش نى کلک حافظ
نامى از نیشکر و شهد مصفّـا ببرد
شهریارا بجز این شاهد عشق شیراز
«نیست در شهر نگارى که دل ما ببرد»